Αναζητώντας Κροκανθρώπους

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΑΠ' ΑΦΟΡΜΉ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ
"ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ"

Το Πολιτικό καφενείο παλεύει για τη σύνδεση της τέχνης με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Ξέρουμε πως όλα τα προβλήματα, ακόμα και τα πιο μικρά, είναι πολιτικά. Δεν λύνονται αν δεν αλλάξει η κοινωνία. Το ίδιο ισχύει και για το πρόβλημα τέχνη. Έτσι το "Π. Κ." δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική ομάδα, αλλά μια ομάδα ανοιχτής ζύμωσης και πάλης, με τελικό σκοπό τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης και την κοινωνική απελευθέρωση των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων όλου του κόσμου. Ζούμε σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση κι' αυτοί που συνεργάζονται μαζί της είναι εκτελεστικά όργανα των συμφερόντων της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Η φθηνότερη χώρα της Ευρώπης με τα πιο φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι μας ετοιμάζουν για το μπάσιμο μας στην Ε.Ο.Κ. Σίγουρες επενδύσεις, σίγουρα κέρδη. Κατοικούμε πάνω σ' αναμένη φωτιά. Είμαστε πυρηνική βάση.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το βιβλίο

Αναζητώντας Κροκανθρώπους

ΕΚΔΟΣΗ: ανέκδοτο

Νικόλας Άσιμος - Σαλόκιν Σόμισα

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα,

στον άνθρωπο που μούδωσε τη γνώση στο να κάτσω

να το γράψω και να το τυπώσω.

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Ευτούτο το βιβλίο - κι ας φανεί παράξενο - δεν είναι δυνατό να διωχθεί, γιατί ο συγγραφέας του από πάντοτε παλεύει για την ελεύθερη έκφραση, και τόχει κατακτήσει το δικαίωμα τουλάχιστο για τον εαυτό του, πληρώνοντας αντίτιμο χιλιάδες χαμαλίκια.

Τυπώθηκε επίσης σε λιγοστά αντίτυπα και δεν πουλιέται στο εμπόριο, και όπου μοιράζεται, η τιμή που πληρώνεις ίσα ίσα καλύπτει το κόστος της αντιπαραγωγοπαραγωγής του. Όχι τον κόπο του εκδότη-συγγραφέα, ούτε τον κόπο του μοιράσματος.

Όποιος θέλει μπορεί να το πουλά, αλλά χωρίς κέρδος.

Δεν είναι δυνατό να κατασχεθεί, διότι παρ’ όλα όσα πιστεύει ο συγγραφέας, έχει και κάποια μέσα του ψυχή τυπωμένη στο χαρτί, και είναι δύσκολο να βρεθεί, και δεν κατάσχεται η ψυχή.

Και εξ’ άλλου αυτός που τόγραψε τυχαίνει να είναι άγνωστος - ευρύτατα γνωστός. Και μια κατάσχεση θα τον έκανε ευρύτατα γνωστό χωρίς το “άγνωστος”, και αυτό θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση, και δε συμφέρει στους κρατούντες, αλλά ούτε κι ο ίδιος δέχεται τη διαφήμισή του.

Τέλος, το βιβλίο τούτο θα περάσει ντούκου και δε θα γίνει ποτέ της μόδας, όσο ζει ο συγγραφέας του, αλλά και από μόνο του. Διότι είναι - θάλεγε κανείς - “εκτός τόπου και χρόνου” παρότι αναφέρεται σε τόπο και σε χρόνο, και απλοϊκά άτοπον. Ούτε καν διά της εις άτοπον απαγωγής αναγκαίον.

Δεν έχει σημασία πού θα διαβαστεί.

Τόσο το χειρότερο πού θα διαβαστεί.

Εξ’ άλλου είναι εκτός Νόμου. Όπερ σημαίνει πως είναι πέρα και πάνω από το Νόμο. Και τον Νόμο τον απορρίπτει ως χυδαίο κι άχρηστο και τονε ξεπερνά.

Δεν είναι φτηνό παρά που η τιμή του ξεγελά. Δεν είναι καν “πορνό”. Δεν ασχολείται με θέματα κοινού ενδιαφέροντος όπως: άπλυτα παπάδων, τραβεστί, μπουρδέλα, Rock και τα τοιαύτα.

Όσον αφορά το κάθε τι και ότι, αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ, ως χαρακτηρισθέντας αλήτης και σχιζοειδής. Όχι συμφώνως τώ Νόμω. Ουδεμίαν σχέσιν έχει ο Νόμος μ’ εμένα κι εγώ μ’ αυτόν.

Αλλά έτσι για το έτσι. Γιατί πάντα αναλαμβάνω την ευθύνη του τι κάνω.

Και δε γίνεται. Το κάνω.

Αλλά αυτό αποδεικνύει πως Γίνεται !!!

Κάντο λοιπόν !

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν τα βιβλία.

Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά τον θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης ζωής μπορώ να καταγράφω και το θάνατο.

Ενώ οι πιο πολλοί που καταγράφουν τη ζωή στο θάνατό της δεν το ξέρουν και το νομίζουν αυτό ζωή. Χα ;

Ζωή και Κίνηση. με τον καθένα στο καβούκι του, που δεν είναι καν προσωπικό, κλεισμένοι στον τάφο, χωρίς καν τη δύναμη του τυμβωρύχου, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να κόβει το φως.

Ό,τι κι αν κατ’ έγραψα ως τα τώρα (κασσέττες κλπ.) έγιναν ύστερα απ’ το θάνατο της ζωής και της λειτουργίας των κομματιών, που κατάληξαν στραγάλια και πιπίλα άλλων πιο αδύναμων από μένα, που η βολεμένη τους απραξία τους οδηγεί στο να περνάν την ώρα και να εκτονώνονται και μέσα από μένα.

Εκτονώ τονώ Δονήσεις. Εκτονούν τονούν Δονήσεις. Τσιμπιές. Δονήσεις. Τρύπες, τρυπάρες, τρυπίτσες... όλο αυτό με καταστέλλει. Θα γίνω ξανά το σουρωτήρι;

Τώρα γράφω με τη μέθοδο του προτιμότερου που είναι θάνατος διπλός. Προκειμένου να πουλάω τα βιβλία του θανάτου του Rock, τη Μπέττυ και τη Γώγου, όπως έχω καταλήξει.

Άς κυκλοφορήσω στη πιάτσα το δικό μου θάνατο.

Δε πιστεύω ότι βοηθάω κανένα. Ούτε εμένα.

Η προσπάθεια που καταβάλλω να καταγράψω επαναλαμβάνοντας αυτό που ήταν η ζωή είναι αφόρητη και δεν ισοβαρίζεται απ’ τα λεφτά που θα χάσω ή θα βγάλω κι απ’ τις πιθανές διώξεις που θα έχω.

Όποιος αγοράζει βιβλία και μένει σ’ αυτά είναι ηλίθιος, είναι πτώμα και χειρότερο. δεν ξέρει ούτε υποψιάζεται τον θάνατό του.

Εσύ που μ’ αγοράζεις με σκοτώνεις. Αλλά πρώτα σκότωσες τον εαυτό σου.

Πάντως μάθε. δεν πρόκειται να βρεις και τίποτα ατόφιο εδώ μέσα.

Οι πραγματικές ζωϊκές μου στιγμές δεν καταγράφονται.

Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω. Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω. Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.

Τη ζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.

πιο δικιά μου η ψιλόπετση

πιο δικιά σου η χοντρόπετση.

-----

Κρίμα που πήγε κι αυτό έτσι

κρίμα που δεν ήταν αλλοιώς

και σταματάω σε μια λέξη

π’ αποροφάει ο θάνατος.

Στροφή από το τελευταίο μου σουξέ.

-----

Το βιβλίο περιέχει πολλά

Ακόμα και τη λεκτουσία του ΚΡΟΚ.

Την ουσία δεν την περιέχει

Εγώ συχνά απουσιάζω

στην ουσία της απουσίας.

-----

Αν είσαι η ροή που τρέχει

ή το σταμάτημα του ήχου

χτύπα.

Αλλοιώς μην ενοχλήσεις.

Μη διαταράξεις τη θεία αταραξία

του θνητού όντος που εμμένει.

Εσύ το παραβίασες κι αυτό το ίδιο εύκολα.

Είπες. πως γράφτηκε για σένα.

Ίσως. μπορεί. Αλλά εσύ δεν είσαι σύ.

Βέβαια σε θαυμάζω που μπορείς και επεμβαίνεις.

Όπως τότε που πέταξες τη πίστη του Ηλία στον υπόνομο.

Αλλά εσύ δεν είσαι σύ. Δεν ξέρω αν θα δεχόσουν επεμβάσεις πάνω σου.

-----

Νόμιζα πως μ’ έπιασε ότι χειρότερο απεχθάνομαι. Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό.

Ήθελα απλά να πειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου.

Έγινα απαίσιος, απαίσιος, πιο απαίσιος απ’ ότι ήσουν κάποτε εσύ.

Ήθελα να σε κάνω να ξεκολλήσεις. Ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.

Αυτό το σπίτι με πειράζει. κι ότι περιέχει. Πρέπει να σούριξα πολύ-πολύ ξύλο κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αισχρός, αισχρός κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αδύναμος, αδύναμος και με δέχτηκες. Πρέπει να είχα αποκοπεί κι ακολούθησες. Βρήκα τη δύναμη να δώσω τέλος και μου μίλησες.

Πως. δεν υπάρχει τέλος. Τέλος κι Αρχή τ’ αυτό. Τώρα ξέρω πως είσαι ο πιο φανταστικός άνθρωπος. Έχεις τεράστια δύναμη. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Δε σε φοβάμαι μη κυλήσεις. Αφού μπόρεσες να ταπεινωθείς.

Αφού μπόρεσες να κυλιστείς.

Αφού χτύπησες και σύ στο μαχαίρι.

Δε με πειράζει πια το σπίτι.

Ούτε το περιβάλλον σου.

Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Κι ό,τι ξέρεις είναι ιδιαίτερο. Είναι δικό σου. Δε σε φοβάμαι πια. Αυτή τη νύχτα μ’ έχεις ξεπεράσει. Δεν έχει σημασία που σ’ αγαπάω. Δεν έχει σημασία που σου δόθηκα πρώτος εγώ. Δεν έχει σημασία που δε μπορώ να πάω μ’ άλλη γυναίκα πια. Δεν έχει σημασία τίποτα.

Με βοήθησες πολύ χωρίς να το ξέρεις. Και δεν τόξερα και ‘γω. Απελευθέρωσα όλα μου τα ζωικά ένστικτα και ήσουνα δίπλα απλή. Είναι φανταστικό.

Αυτό σίγουρα δεν τόχω ξαναζήσει. Ή αν το έζησα δεν το θυμάμαι.

Κι ήσουνα δίπλα. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Τώρα ξέρω πως δεν ήταν ζήλεια.

Ήταν απαραίτητο να γίνει. Ήθελα να πειστώ.

Χαίρομαι που είσαι έτσι. Χαίρομαι που δεν έπεσα έξω. Ξαναβρίσκω τις δυνάμεις μου. Σ’ ευχαριστώ. Νοιώθω σα να έχω συνδέσει τη μοίρα μου μαζί σου.

Εσύ έχεις το Πίττ σου. Νοιώθω σαν κάτι να ξεκουνάει. Σα να αρχίζει κάτι που άρχισε από καιρό. Και δε το κατάλαβα.

Τώρα ξέρω ότι ξέρεις.

Σου έχω εμπιστοσύνη.

Αυτά.

Γράφω αργά, σταθερά απλοϊκά. Δε γράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα. Τα γραφτά σου είναι στρόβιλος. Όπως στρόβιλος και σύ στο στρόβιλο.

Ίσως νάχεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως να σ’ έχω αδικήσει, όπως είχες πει.

Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με τα πράμματα. Με τους ανθρώπους πράγματα. Με τα γύρω που με κόβουν. Χρειάστηκα δύναμη πολλή γι’ αυτό. Γράφω αργά, σταθερά απλοϊκά. Μπορώ κι αντέχω. Αλλά εγώ σαν κινηθώ πραγματικά, εγώ γκρεμίζω. Γίνομαι στρόβιλος κι εγώ. Με κομμένη την ανάσα εγώ δρω. Εγώ τ’ αλλάζω τα πράμματα.

Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν τα αλλάζεις τα πράμματα. Είσαι μέσα σ’ αυτά. Γίνεσαι ένα μ’ αυτά. Αλλά σε ξέρω καλά. Είσαι πολύ μακριά από όλα τούτα. Πρέπει να χρειάστηκες πολύ δύναμη για να το κάνεις και ίσως περισσότερη από μένα. Μπορείς κι αντέχεις. Εσύ διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι. Σπας τον εαυτό σου χίλια κομμάτια. Δεν τα αλλάζεις τα πράμματα, αφήνεσαι να σε αλλάζουν. Εσύ που είδες άλλο πράμα διαφορετικό. Και δε σε καταπίνουν. Γιατί περπάτησες και σύ στο κομμένο το σκοινί επάνω. Παίζεις τη ψυχή σου στο δικό σου τριπ. Ίσως να την παίζεις από μένανε διαφορετικά. Αλλά πάντως την παίζεις. Όμως για να το κάνω χρειάστηκε να ξαναρχίσω να γράφω κι εγώ. και να διαβάσω μερικά απ’ τα γραφτά σου.

Με κομμένη την ανάσα...

Γι αυτό και τα γραφτά χρειάζονται κι αυτά καμμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιά και φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.

Γι αυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.

Αντί για κάποιον που σε ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιον τρίτο, είσαι η ίδια σύ μες στο χαρτί.

Για κάποιον που σε ξέρει και μπορεί να δει, κι έχει τη δύναμη να το παραδεχτεί. Γιατί συχνά με πιάνεις και πιανόμαστε, σε πιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σα σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Σαν είναι άδειο το μυαλό μου και σου ξεβιδωθούν τα μάτια. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα τούτο. Ίσως κάποτε καταλάβει. Αλλά ακόμη είμαστε εκεί και τα γραφτά χρειάζονται κι αυτά. Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά.

Αλλά χρειάζονται διά το μεταξύ μας. Για μένα που με ξέρεις. Για σένα που σε ξέρω.

Ανάποδα το γράφω απ’ ότι τόπα πριν. Για κάποιον τρίτο τα χαρτιά δε χρειάζονται καθόλου.

Όντως παρατήρησα κι αυτό. Στα γραφτά σου το τολμάς και ακουμπάς τα πάντα.

Και εμένα δεν τολμάς να μ’ ακουμπήσεις. Πάντως εγώ τολμώ και σ’ ακουμπώ. Δεν ξέρω ποιό είναι το καλύτερο ή κι αν είναι το ίδιο ακριβώς. Ή, αν υπάρχει το καλύτερο.

Άρα είναι έτσι.

Αρκούμαι σ’ αυτό.

Ένδειξις χαμαιτυπείο, παραπλεύρως πτυελοδοχείο, τίτλος θεατρικού έργου σκ…σκατά.

Ενδεχομένως οι φίλοι σας απέθαναν, ενδεχομένως τους φίλους σας τους ξέκαναν. Ενδεχομένως δε θα τους ξαναδείτε πια.

Προχτές συνάντησα μια πάπια με το φίλο της το Νιόνιο. Ο Νιόνιος είναι γουρουνάκι. Ήτανε κοντά κι ένα παιδάκι, κι αρχινά παραμυθάκι…”

Προχθές έδρασαν οι “προβοκάτορες”. Το Προεδρείον - Αρχηγείον κηρύσσει γενική επιστράτευση. Εμπρός! Ως εις όλοι αγωνισθώμεν υπέρ;;; χούντες, φούντες και τσαρούχια. Ο κύριος Γενικός μαζεύει υπογραφές, η κυρία Προέδρου επισκέπτεται το μοδίστρο. Ο φαλακρός γόης διατηρεί επαφάς με τον σκύλο της ΓΣΑ. Ο σκύλος επισκέπτεται την Αδαμαντία Βενάρδου.

Ο κέρβερος περιμένει μ’ ένα ψαλίδι. Το ψαλίδι γίνεται σανίδι γι αυτούς που πάλεψαν υπέρ των εντοπίων.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη - τι είναι αυτό που το λένε ομπρέλλα - τι είναι αυτό που το λένε μπρελόκ.

Ο αστυνομικός διευθυντής μοιάζει με μπουλντόκ. Η ομπρέλλα γίνεται αλεξίπτωτο, ο κιμάς προελεύσεως Ροδεσίας. Ένας παπάς κάνει ισορροπία στον ιστό της αράχνης. Ο Δράκος του καράτε κόβει τα περισσότερα εισιτήρια. Η κυρία Κλεονίκη διαβάζει εφημερίδα. Πόλεμος σ’ όλα τα μέτωπα. Η εφημερίδα κατάσχεται.

Η κυρία Κλεονίκη άδειασε το σούπερ-μάρκετ. Ο απόγονος του Λώτ αποχτά Νόμπελ ειρήνης.

Τι είναι αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.

Πες αλεύρι. οι Τούρκοι μας πήραν την Κύπρο.

Πες κιμάς προελεύσεως Κύπρου.

Απεργία πείνας. Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ σταματήσαν τα τανκς.

Η πάπια ήταν στρουμπουλή. Η πάπια είχε πάρτυ. Ο Νιόνιος ήθελε πολύ, πάρα πολύ να τον καλέσουν”...

Είμαστε από την Διεύθυνσιν Ασφαλείας δι’ υπόθεσίν σας.

Ο Νιόνιος ήταν στρουμπουλός. Δεν του άρεσε το μπάνιο.”

Ο κύριος Μπάτς είχε χωρίστρα. “Γιατί δέρνετε τον κόσμο;

- “Γιατί παραπονιέται η γυναίκα μου πως δε γυρίζω νωρίς στο σπίτι και με στήνεις εσύ. Γι’ αυτό.”

Κάποτε σταμάτησα τριάντα μανιασμένους. Με κύκλωσαν. τους κοίταξα, τους είπα απλώς. Γιατί; Δεν έχω καιρό για ξύλο. Περάστε αύριο από τον Πύργο να τραγουδήσουμε μαζί.

Τους γύρισα την πλάτη κι έφυγα. Τις έφαγα δυο μέρες μετά.

“Νιόνιο, είπε η πάπια, μυρίζεις άσχημα πολύ. Δε σ’ έπλυνε η μαμά σου! Όχι είπε ο Νιόνιος. Η μαμά μου θέλει να με πλύνει, αλλά δε θέλω εγώ.

Α πα πα πα πα, είπε η πάπια, αν δεν κάνεις μπάνιο, μ’ αυτά τα χάλια δε σε δέχομαι στο πάρτυ. Κι έφυγε κουνώντας τα φτερά της.”

Τα φτερά μας άνοιξαν την Πέμπτη και μας κόπηκαν την Παρασκευή.

Ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά.

Την αλλαγή μας την φέραν οι Πινέζοι. Οι Πινέζοι δεν τρέφουν πτηνά. Χαμένο τίποτα δεν πάει είπαν τα τσαπιά…Τα τσαπιά κουράστηκαν να σκάβουν. Σήμερα, τα τανκς χώνονται στο έδαφος και προεξέχει μόνο το κανόνι τους.

“Θα τα ανατινάξουμε” είπαμε. Ξεχάσαμε ότι το τανκς ανατινάσσεται με την φωτιά.

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Οι δρόμοι μας γεμίσανε καπνούς. Ο καπνός έχει ηλικία. Η ηλικία για τον καπνό δεν έχει όρια. Όσο μεγαλώνει τόσο δυναμώνει κι ο καπνός. Την αλλαγή την ξαναφέρανε τα τανκς. Ο λαός εφησυχάζει…Με τα χέρια…με τα δόντια…με τα νύχια…όλοι μαζί να κρατηθούμε. Δύσκολο…πολύ δύσκολο. Η σαπίλα εισχώρησε βαθειά. Με τα χέρια…με τα δόντια…με το λαρύγγι…

με τις φωνές…με τα ρόπαλα. Όχι. τα ρόπαλα τα παίρνουν οι προβοκάτορες. Οι προβοκάτορες; Ποιοι προβοκάτορες; ΠΡΟΣΟΧΗ μη φοβίζετε τον κοσμάκη με τους προβοκάτορες. Η κυβέρνηση μας εκπροσωπεί. Εχθές έβγαλε ανακοίνωση. μας προασπίζεται. Και η Αστυνομία έβγαλε ανακοίνωση. Νάτο Σία και Αστυνομία.

Η αντλία αυτή τη φορά έριξε νερό με μέση πίεση. Οι χωροφύλακες αυτή τη φορά μας έδειραν με τρόπο.

Ο υπουργός εδιώχθη με τις κλωτσιές από τον κ. Υπαστυνόμο Α΄. Ο Α΄ παραμένει. Ο υπουργός συσπειρώνεται. Το πρωί ο υφιστάμενός του δήλωσε στους δημοσιογράφους τη γραμμή της κυβερνήσεως. Η Κύπρος φλέγεται. Το μαγαζί μου στην Πλάκα έκλεισε. Ο ιπποπόταμος Φόρντ πήρε το μπάνιο του στην πισίνα της βίλας του στη Νέα Υόρκη και γελαστός ο επιτετραμμένος του εδέχθη αντιπροσώπους των διαδηλωτών. Αυτοί οι αντιπρόσωποι! Ο ιπποπόταμος έπαιζε γκολφ. Οι διαδηλωτές κουβαλούσαν ένα μεγάλο πανώ με τη λέξη ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Η λέξη “προδοσία” έγινε πολύ της μόδας. Η λέξη “εξουσία” επίσης. Οι Τούρκοι είναι ποτισμένοι με όπιο. Η “γιαγιά έσφαξε την εγγονή της για να μην πέση στα χέρια (πέη) των Τούρκων.”...

Α.Ν.Ο.Σ.Ι.Α.

Μερικοί Έλληνες διακηρύσσουν “Τούρκοι, είστε και σεις εργάτες”. Όλοι ενωμένοι.

Η κυβέρνηση εδραιώνεται. Η ασφάλεια οργανώνεται. Το Νάτο εκκενώνεται. Οι προβοκάτορες οργανώνονται. Οι κυρίες πήγανε διακοπές. Οι εταιρείες δίσκων τρίβουν τους κώλους των. Ο Στέας κάνει δηλώσεις. Όλες οι οργανώσεις παίρνουν θέσεις υπέρ. Η Πλάκα ξαναβρίσκει τις δόξες της.

Τα θέατρα οργανώνονται. Τα “αδέλφια” μας υποδουλώνονται. Ο πόθος χαλυβδώνεται για λευτεριά.

Στο διπλανό ξενοδοχείο ο θυρωρός φορά μια κόκκινη γραββάτα και καλοδέχεται τους ξένους με χασμουρητά. Τον αφορά ο κτύπος που σημαίνει το κουδούνι όταν ο πελάτης του δωματίου Β΄ τον καλέσει για να του πάει τον καφέ. Τον αντιμετωπίζει απλώς επαγγελματικά. Όλα τα άλλα γι’ αυτόν είναι Πινέζικα. Η γραβάτα του τον σφίγγει και κάθε τόσο την τραβά.

“Ο Νιόνιος τάχει χαμένα. Ο φίλος του ο σκύλος του είπε πως έπρεπε να κάνει μπάνιο. Η αγελάδα κούνησε δυό φορές την ουρά της και συμφώνησε κι αυτή. Έτρεξε στο γείτονα το γλάρο. Πάει στην πονηρή την αλεπού. Τρέχει στην σοφή την κουκουβάγια. Όλοι του είπαν: Άκουσε Νιόνιο, άμα θέλεις να πας στο πάρτυ να πας στη μαμά σου να της πεις να σου κάνει μπάνιο...

Ο Νιόνιος ήθελε πολύ να πάει στο πάρτυ. Όλες οι όμορφες γουρουνίτσες με τις κορδελίτσες τους και τα ψηλά τους τα γοβάκια θα βρίσκονταν εκεί. Ήθελε πολύ να δει τις γουρουνίτσες...”

Δεν θα τον αφήσουμε αυτόν. είναι ένας σατυροποιητής και τίποτα άλλο. Νομίζει πως κάποιος είναι.

Τι θαρρεί πως μπορεί να κάνει, εμείς έχουμε τα πάντα. Άστον εκεί με το τρύπιο πανταλόνι να μαζεύει τα κατουρημένα καλαμάκια, να μερέψει την πείνα του. Μόνος του μας αρνήθηκε, δεν τον αρνηθήκαμε εμείς. Μόνος του θα φάει το κεφάλι του.

- Η είδηση δεν μπορεί να δημοσιευτεί. Η επιστολή σας δεν μπορεί να δημοσιευτεί. Το κείμενο πρέπει να το μαζέψετε. να το προσαρμόσετε, να το συμμορφώσετε. Βλέπετε,... υπάρχουν και Νόμοι.

- Μα δε μπορώ. - το ποτάμι ξεχειλίζει, είναι πολλά αυτά που καίνε, πολλά αυτά που λείπουν. Θέλω περισσότερο αέρα. Περισσότερο χώρο. Αποσυντίθεμαι. Έχω και γω ανάγκες, δε μπορώ άλλο. Ο χώρος που ζητώ δεν έχει σχέση με οικόπεδο. Δεν το θέλω το οικόπεδο. Δεν το θέλω το ψυγείο, το αυτοκίνητο, τη γκόμενα, τον πράχτορά σας, την εταιρία σας. Να ζήσω θέλω. Να ζήσω. και να ζήσουμε μαζί λεύτεροι κι ανθρώπινοι. Τους νόμους σας τους άντεξα. Παλιότερα υπήρχε λόγος. Αλλά τώρα. τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου.

“Ο Νιόνιος δίστασε. σκέφτηκε. άρχισε να το αποφασίζει. Το αποφάσισε. Έτρεξε στη μαμά του.

- Μαμά, τέλω σαπούνι και ν....ό. Σέλω να κάνω μπάνιο...”

…Τη φίλη μου την έχασα. Πήγε το πρωί για εξετάσεις στο γιατρό της. Είχε πόνους στην κοιλιά. Δε γύρισε ακόμα.

Είμαι γεμάτος σχισμές. Σχισμές που διαφαίνονται στο δέρμα όταν αδυνατίζει απότομα. Όπως ακριβώς σε μια λεχώνα.

Στην τσέπη μου έχω μια δραχμή. Γύρισα όλο το πρωί όλα τα υπουργεία και τις εφημερίδες. Υπάρχει μία πιθανότητα μεθαύριο να μας δώσουν την άδεια. αν με δεχτεί ο υπουργός…Τι θέλω εγώ εδώ. Τι θέλω!

Μίλησα με τον επιχειρηματία. Άσιμε - μου λέει - το μαγαζί θα το δώσω, δεν αντέχω άλλο. Έχεις χρηματοδότη;

- Περίμενε - του λέω - είναι κρίμα να χάσεις την ευκαιρία τώρα. Τώρα που σίγουρα θα δουλέψει το χειμώνα.

- Θα το δώσω - μου λέει -.

Πήρα τηλέφωνο τα παιδιά. Βρήκα μόνο τον ένα.

- Θα πάμε Θεσσαλονίκη - του λέω. Βρες τα παιδιά και μη τους αφήσεις να σκορπίσουν. Έδωσα την είδηση στις εφημερίδες. Κάτι τέτοιο θα το δημοσιεύσουν σίγουρα.

Μην τους αφήσεις να σκορπίσουν.

“Ο Νιόνιος έκανε το μπάνιο του. Και μάλιστα, μόνος του για πρώτη φορά. Η Μαμά του τον χάιδευε γελώντας και απορώντας.”

- Άραγε θα μ’ αφήσουν να κάνω παράσταση στη Θεσσαλονίκη!!!;…

“Ο Νιόνιος πήγε στο σπίτι της πάπιας. Κτύπησε το κουδούνι...ντρίνν...”

- Ο κύριος Α.

- Μάλιστα.

- Από το Αστυνομικό τμήμα.

- Τι θέλετε.

- Μας κατήγγειλαν ότι κάνετε φασαρία και δεν εφαρμόζετε τους κανόνες της πολυκατοικίας.

- Μάλιστα και ποιος σας τόπε.

- Οι ένοικοι. Προχτές μάλιστα βγάλατε έξω τα σκουπίδια σε ακατάλληλη ώρα.

Ξέρετε, απαγορεύεται.

- Απαγορεύεται;

- Μάλιστα.

- Τα σκουπίδια...και ήρθατε γι'αυτό.

- Ναι, να σας κάνουμε συστάσεις.

- Χαίρετε. είπε η πάπια. Χαίρετε. είπε ο Νιόνιος.

- Ποιος είστε δε σας ξέρω. Σας έχω ξαναδεί;

- Μπα σε καλό σου πάπια, είπε ο Νιόνιος. Μα δε με γνωρίζεις;

- Όχι, είπε η πάπια και φώναξε τις γουρουνίτσες.

- Γνωρίζει καμμιά σας τον κύριο. Τον ωραίο κύριο που ήρθε στο πάρτυ μας;

- Όχι, είπαν οι γουρουνίτσες και κύταζαν κλεφτά η μια την άλλη”.

Τη φίλη μου την έχασα, δεν είχα άλλη δραχμή να τηλεφωνήσω. Κάποτε σταμάτησα τριάντα μανιασμένους...Ουαί τοίς πλανωμένοις.

Ο Διευθυντής της Αστυνομίας μου συνέστησε να μη προβώ σε περαιτέρω επιπλοκές.

Το ντουέτο έκανε δηλώσεις στη Χριστιανική. Η φίλη μου δε γύρισε σπίτι. Η γειτόνισσα μου είπε χτες με γύρευαν τρεις αστυνομικοί. Σήμερα ήρθαν για τα σκουπίδια. Και νόμισα εγώ πως ήταν...

“- Μα είμαι ο Νιόνιος, είπε το γουρουνάκι, δε με γνωρίζετε;

- Ο Νιόνιος! Είπαν όλες τους με μια φωνή.

- Μα πώς έγινες έτσι. Τι ομορφιές είναι αυτές. Καλέ, τι ωραία που μυρίζει...

- Μ’ έπλυνε η μαμά μου με σαμπουάν. Με σαμπουάν Χαν.

- Καλέ τι όμορφος που είναι. Τι ωραία χωρίστρα...

- Τι ωραίο κουστούμι, τι ωραία γραβάτα.

Φώναζαν όλες μαζί οι γουρουνίτσες, κι απλώνανε μία μία τα χεράκια τους να τον αγγίξουν.”

Μη μ’ αγγίξουν. Δε θα μ’ αλλοτριώσουν. Απεργία πείνας.

- Γιατί δεν πήγες και σύ;

- Μα...

- Γιατί δεν κάνεις αντίσταση;

- Μα δε μπορώ. ο αγώνας μου είναι αλλού. Κάνω, αλλά δεν φαίνεται. Είμαι μαζί σας κι απ’ έξω σας.

Είστε μαζί μου κι απέξω μου. Είμαστε διαφορετικοί. Κάποτε συναντιώμαστε. Κάποτε χωρίζουμε.

- Εγώ δεν έχω πανώ. Εγώ δεν έχω πομπό. Εγώ είμαι πανώ. Εγώ είμαι πομπός.

Πομπός που δεν πιάνεται εύκολα. Πανώ που δεν διακρίνεται εύκολα. Είμαι μάζα και είμαι ένας - είμαι ένας και είμαι μάζα. Σείς ίσως νοιώσετε. ‘Γω δε θα νοιώσω λεύτερος ποτέ. Λευτεριά είναι κι αυτή βόλεμα. Προς βόλεμα δε στέργω.

“- Πάμε μέσα - είπε η πάπια. Σήμερα γιορτάζουμε διπλά.

- Πάμε να σε κεράσουμε Νιόνιο…”

- Όχι, ευχαριστώ.

- Μα δε θέλετε να υπογράψετε συμβόλαιο; Μα…η εταιρεία μας σας εξασφαλίζει από πάσης πλευράς. Και τώρα μάλιστα που δεν υπάρχει λογοκρισία.

- Δεν υπάρχει λογοκρισία;;;

- Υπάρχουν όμως Νόμοι. Ποτέ μου δεν κατάφερα να ευθυγραμιστώ με κανόνες συμπεριφοράς.

Σήμερα, ο νοικοκύρης μου είπε να τα μαζέψω και να φύγω. Ο Νοικοκύρης μου είναι κοντός, ο νοικοκύρης μου είναι στρουμπουλός. Ο Νοικοκύρης μου έχει υπόληψη. Η υπόληψη είναι κάτι που κρέμεται, κρέμεται από μια τρίχα. Ο Νοικοκύρης δε θέλει με κανένα τρόπο να του πέσει η υπόληψή του.

Εγώ είμαι ψηλός, εγώ είμαι λεπτός.

Εγώ δεν έχω υπόληψη. Εγώ είμαι τρίχα.

Ο νοικοκύρης μου θέλει να αντικαταστήσει την τρίχα μου με μια άλλη τρίχα.

Η τρίχα μου δεν του πάει, τη φοβάται.

Το βράδυ με πιάσανε να βγάζω τα σκουπίδια. Οι γείτονες με κατάγγειλαν στην Αστυνομία. Η Αστυνομία με κατάγγειλε στους γείτονες. Οι δυο μαζί επέστησαν την προσοχή στο νοικοκύρη μου.

Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος - Της Χούντας -

Όλοι θα δώσουν λόγο - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Την αλλαγή την ξαναφέραν οι Πινέζοι.

Δεν περνάει ο Φασισμός